Αν για τη σημερινή Μεταπολιτευτική Δημοκρατία των ανθελλήνων και των Προδοτών, οι θλιβερές φιγούρες των Κωνσταντίνου Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου και Χαρίλαου Φλωράκη αποτελούν το απαύγασμα του Καθεστώτος, αν η "γενιά του Πολυτεχνείου" φαντάζει ως το τοτέμ της ιδεολογίας τους, αν η Άννα Φρανκ προβάλλει ως το ανώτερο των ψεύτικων ειδώλων τους, για εμάς τους Έλληνες Εθνικιστές, θα υπάρχουν πάντοτε οι φωτεινές μορφές των Ηρώων και των Μαρτύρων του Ενδόξου Παρελθόντος, οι οποίες θα στέκουν στο πλευρό μας στις δύσκολες στιγμές του Αγώνος και θα φωτίζουν εσαεί τον δρόμο μας.
Δικαιωματικά, περίοπτη θέση στο Πάνθεον των Ηρώων και Μαρτύρων του Έθνους μας κατέχει η απαστράπτουσα μορφή του Παύλου Μελά.
Δε θα ήταν βέβαια πρέπον να διδαχθεί η ζωή και το έργο του Μεγάλου αυτού Ανδρός, στα σύγχρονα σχολεία-φυλακές του Κοινοβουλευτικού Καθεστώτος. Δε θα ήταν πρέπον να αφιερωθεί έστω και ένας λόγος για τον Εθνικιστή εκείνον, του οποίου τα έργα ενός μόνον χρόνου της ζωής του δύνανται να συνθλίψουν το μύθο των "κατορθωμάτων" ολόκληρης της ζωής των κάθε λογής Βελουχιώτηδων, των Καραμανλήδων, των Παπανδρέου και ολάκερου του μαρξιστικού συρφετού. Και δε θα ήταν πρέπον, διότι το σημερινό ανθελληνικό –από την κεφαλή μέχρι τα νύχια- Καθεστώς δεν επιθυμεί την εθνική διαπαιδαγώγηση της Ελληνικής Νεολαίας, αλλά αγωνίζεται λυσσωδώς δια να την καταστήσει "πρεζάκι" της Παγκοσμίου Σιωνιστικής Τάξεως.
Σε αντίθεση με τους νεοφιλελεύθερους δημοκράτες και, κυρίως, τους μπολσεβίκους μυθοπλάστες, εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές δεν έχουμε ανάγκη την δημιουργία μήτε κάλπικων ειδώλων, μήτε ανύπαρκτων μύθων. Κάποιοι εξ’ ημών εξοργίζονται από την στάση του επίσημου σημερινού Κράτους απέναντι στο φαινόμενο της μη απόδοσης Τιμών στις τιτάνιες εθνικές μορφές του Πολεμικού μας Παρελθόντος. Κακώς! Θα αποτελούσε την μεγίστη των Ύβρεων οι σύγχρονοι Εφιάλτες να αποδίδουν Τιμές σε γυναίκες και άνδρες, που λάμπρυναν με την παρουσία τους τον Ελληνικό μας Πολιτισμό και χάραξαν το όνομά τους στις γραμμένες με Αίμα σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας. Αφήστε τους δειλούς και τους Προδότες να τιμούν τα παραμύθια, όσο εμείς θα ξαναζούμε τους αιώνες των Αγώνων του Ελληνικού Αίματος, όσο θα σπεύδουμε νοερά να σταθούμε άλλοτε υπό τη σκέπη των Σπαρτιάτικων Ασπίδων, άλλοτε με τα δόρατα της Μακεδονικής Φάλαγγος, άλλοτε στη Φρουρά του Τελευταίου Αυτοκράτορος της Αυτοκρατορίας μας, άλλοτε ορθώνοντας τα φλάμπουρα της Κλεφτουριάς, άλλοτε με το πείσμα των αγωνιστών του Μακεδονικού Αγώνος, άλλοτε χυμώντας στην μεγαλειώδη προέλαση του 1912-13 υπό τις βροντές των κανονιών μας, άλλοτε ορμώντας προς το Σαγγάριο, άλλοτε στα βουνά της Πίνδου μας, ψηλά στη Βόρειο Ήπειρο και τέλος τραγουδώντας με τα λιοντάρια της ΕΛΔΥΚ στη Κύπρο μας.
Τι να αντιπαραβάλλουν οι εχθροί μας, μπροστά στο μεγαλείο της αιμάτινης συνέχειας της Φυλής μας; Αυτούς που πλούτισαν από το μύθο του Πολυτεχνείου;
Φτύνοντας επιδεικτικά και περιφρονώντας το Καθεστώς των μισελλήνων, χαμηλώνουμε από σεβασμό το βλέμμα απέναντι σε έναν Μεγάλο Εθνικιστή, του οποίου η ζωή και το έργο θα αποτελεί αιώνιο παράδειγμα Πατριωτισμού και Θυσίας, για τις γενιές των Ελληνοπαίδων. Στο άκουσμα του ονόματός του, οι εχθροί έτρεμαν, οι δε συμπατριώτες μας ένιωθαν τις καρδιές τους να πάλλονται από εθνικό ενθουσιασμό! Και το όνομα Αυτού: Παύλος Μελάς.
Ο Παύλος Μελάς γεννήθηκε στη Μασσαλία της Γαλλίας, στις 29 Αυγούστου του 1870. Η Βόρειος Ήπειρος, που στέναζε τότε υπό τον οθωμανικό ζυγό, υπήρξε η οικογενειακή του κοιτίδα. Το 1874, η οικογένεια Μελά έρχεται για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα. Το 1886, εισέρχεται στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, απ’ όπου εξέρχεται το 1891, με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του Πυροβολικού. Το 1892, νυμφεύεται τη Ναταλία Δραγούμη, κόρη του Στέφανου και αδερφή μιας τεράστιας μορφής του Ελληνικού Εθνικισμού, του Ίωνος Δραγούμη. Η ατυχής έκβαση του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, τον στεναχωρεί βαθύτατα, όμως μηδέ τον πτοεί, μηδέ και τον λυγίζει. Η Θεία Πρόνοια έχει φροντίσει ώστε το άστρο του Ήρωος να λάμψει στην αυγή του επόμενου αιώνος.
Είναι πολύ μικρό το Ελληνικό Κράτος της εποχής, είναι ιδιαιτέρως στενά τα σύνορά του, δια να συγκρατήσουν την εθνικιστική ορμή του Παύλου Μελά. Η καρδιά του χτυπά πάντοτε στην Βόρειο Ήπειρο απ’ όπου έλκει την καταγωγή του, στρέφει όμως το βλέμμα του προς τη Μακεδονία μας. Οι ελληνικοί πληθυσμοί, αντιμετωπίζουν την τρομοκρατία των βουλγαρικών ενόπλων συμμοριών, οι οποίες δρουν υπό την ανοχή των Οθωμανών. Στα 1900, ο Παύλος Μελάς εντάσσεται στο Μακεδονικό Κομιτάτο, την ελληνική απόπειρα αντίστασης κατά της δράσεως των Βούλγαρων κομιτατζήδων. Οι βουλγαρικές ωμότητες στην Μακεδονία, διαδίδονται σαν πυρκαγιά στην Αθήνα και σε όλη την ως τότε απελευθερωμένη ελληνική επικράτεια. Ο Παύλος Μελάς, αρνείται να παραμείνει θεατής των εξελίξεων.
Ήταν Φεβρουάριος του 1904, όταν ο ενθουσιώδης εκείνος Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, εισέρχεται κρυφά στα σκλαβωμένα μακεδονικά εδάφη, κατόπιν σχετικής αδείας της Ελληνικής Κυβερνήσεως, με διαβατήριο που φέρει το όνομα Μίκης Ζέζας. "Σήμερον επιτέλους εκπληρούται ο πόθος μου…", γράφει ο Ήρως! Μαζί με τρεις ακόμη αξιωματικούς, προχωρούν σε αναγνώριση του μελλοντικού πεδίου της δράσης τους. Επιπλέον, εμψυχώνουν τους δοκιμαζόμενους ντόπιους ελληνικούς πληθυσμούς, καλώντας τους να αντισταθούν με κάθε μέσο, στον επιχειρούμενο εκβουλγαρισμό τους.
Επιστρέφει στην Αθήνα, διακατεχόμενος από τον πόθο για απελευθέρωση των δοκιμαζόμενων αδερφών μας στη Μακεδονία. Γράφει στο προσωπικό του ημερολόγιο, την 8η Μαρτίου 1904: "Το ψύχος είναι δριμύτατον. Τα πόδια μας παγωμένα, διότι η πυκνοτάτη δρόσος επάγωσε και περιπατούμεν επί πάγου. Πίπτομεν ημιθανείς σχεδόν, τυλισσόμενοι εις την κάπαν μας. Εν τούτοις είναι περίεργον ότι τα βασανιστήριά μας τώρα μόνον τα ενθυμούμεθα. Όταν τα υφιστάμεθα, ο νους μας όλων ήτο εις την Μακεδονίαν!".
Εναγωνίως αναμένει την επόμενη αποστολή του, στα ιερά μακεδονικά χώματα. Στα τέλη του Ιουνίου του 1904, δυο Έλληνες από την Κοζάνη τον επισκέπτονται, ανακοινώνοντάς του πως έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένοπλη αντίσταση και ζητώντας του να μεσολαβήσει, ώστε να αποσταλούν Έλληνες αξιωματικοί για την αρτιότερη οργάνωση του εγχειρήματος. Δεν παραλείπουν βεβαίως να τον συνεγείρουν, ευχόμενοι να τον δουν σύντομα κοντά τους. Ο Ήρως συγκινείται, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο! Υπόσχεται στους συμπατριώτες του πως θα βρίσκεται στο πλευρό τους. Η οικογένεια του Παύλου Μελά, επιχειρεί μάταια να τον μεταπείσει. Έχει μπροστά του τις προοπτικές μιας πετυχημένης και λαμπρής στρατιωτικής καριέρας. Για τον Εθνικιστή Ήρωα όμως, δε σημαίνουν τίποτε οι μαραμένες δάφνες ενός στρατεύματος σε αδράνεια. Εκείνος ζει και αναπνέει για τον Μακεδονικό Αγώνα, έχει δώσει το λόγο της Στρατιωτικής του Τιμής στα σκλαβωμένα αδέρφια του. Τι κι αν η Ελληνική ηγεσία αγνοεί τους σκοπούς του, τι κι αν το Στράτευμα αγνοεί τη νέα του αποστολή, ο Παύλος Μελάς έχει λάβει την απόφασή του, ανταποκρινόμενος εις το αιώνιο πολεμικό κάλεσμα του Ελληνικού Αίματος. Καμιά δύναμη δεν μπορεί να τον αποτρέψει. Και κινεί προς τον υπόδουλο Βορρά για δεύτερη φορά!
Στις 9 Ιουλίου, αιτείται εικοσαημέρου αδείας από το Στράτευμα, η οποία και του δίδεται. Δίχως χρονοτριβή, ξεκινά τα ξημερώματα της επομένης προς Μακεδονία. Μετά από αμέτρητους κινδύνους, φτάνει στην Κοζάνη στις 19 Ιουλίου. Τεράστια η ικανοποίησή του που βρίσκεται δίπλα στους αδελφούς του. Υπάρχουν όμως πολλά που πρέπει να γίνουν ώστε να σχηματοποιηθεί μια αξιόμαχη εστία ελληνικής αντίστασης. Ο Μίκης Ζέζας δεν πτοείται. Ο εθνικιστικός του ενθουσιασμός, μεταδίδεται στις ελληνικές καρδιές. Ο Αγώνας υπό τις οδηγίες του Μίκη γιγαντώνεται, οι φοβισμένοι μέχρι τότε αμνοί μεταμορφώνονται σε λύκους. Δε λησμονεί να γράφει στην αγαπημένη του σύζυγο, με λόγια γεμάτα πάθος για λευτεριά: "δεν έχεις ιδέα πόσο πατριωτισμό έχουν αυτοί οι άνθρωποι, πρέπει κανείς να γνωρίζει τους κινδύνους που καθημερινά διατρέχουν, για να εννοήσει και το θάρρος και τον πατριωτισμό τους".
Επιστρέφει στην Αθήνα με μεγαλύτερη Πίστη δια την επιτυχή έκβαση του Αγώνος. Επιτυγχάνει να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό Θεοτόκη, τον οποίο και ενημερώνει για τις ενέργειές του και ζητώντας του την άδεια σχηματισμού εκστρατευτικού σώματος, ώστε να επιστρέψει στη Μακεδονία και να δοξασθεί μαχόμενος για εκείνη. Το κλίμα στην πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους, έχει πλέον αλλάξει. Η δράση του Μίκη Ζέζα, έχει γεμίσει με θάρρος τους Μακεδόνες Έλληνες, οι οποίοι αρχίζουν να ξεσηκώνονται. Οι Τούρκοι λιγότερο και οι Βούλγαροι κομιτατζήδες πολύ περισσότερο, απαντούν με θηριωδίες εις βάρος των ελληνικών πληθυσμών. Η βουλγαρική τρομοκρατία φθάνει στο απόγειό της. Τα νέα καταφθάνουν στην Αθήνα, η ελληνική κοινή γνώμη έχει ευαισθητοποιηθεί απέναντι στο δράμα του μακεδονικού ελληνισμού. Ο Παύλος Μελάς έχει πλέον υπερβεί τα ανθρώπινα όρια. Φλέγεται από την θέληση να πολεμήσει και να συντρίψει την βουλγαρική και τουρκική θρασυδειλία, η οποία ξεσπά στον άμαχο ελληνικό πληθυσμό.
Την 18η Αυγούστου του 1904, αποχαιρετά για ύστατη φορά την οικογένειά του.
Την 27η Αυγούστου, βρίσκεται στη Μακεδονική γη. Μαζί με το απόσπασμα των Συντρόφων του, οδεύει προς Καστοριά. Εκεί βρίσκεται ένας ακόμη φλογερός πατριώτης και ένθερμος υποστηρικτής του Αγώνος, ο μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης. Εκείνος είναι που συντηρεί την ελπίδα στους υπόδουλους, λέγοντάς τους: "Όπου να ‘ναι φτάνουν από κάτω και Ελληνικά σώματα. Κρητικοί και Μανιάτες. Θα δεις κάθε κλαδί και παλικάρι". Ο Μίκης και οι Σύντροφοί του, έχουν να αντιμετωπίσουν τουρκικά αποσπάσματα, τις συμμορίες των Βούλγαρων κομιτατζήδων και τις άσχημες καιρικές συνθήκες. Τίποτε όμως δε στέκεται ικανό να τους λυγίσει. Έχουν αναλάβει μια ιερή αποστολή. Οι σκιές των ατρόμητων Πολεμιστών της Φυλής μας, περιδιαβαίνουν τη μακεδονική ύπαιθρο, νηστικές, εξαντλημένες, υγρές από την συνεχή βροχή. Στις 10 του Σεπτέμβρη, προσεγγίζει την Καστοριά και φιλοξενείται σε Μονή της περιοχής.
Πρώτο μέλημα του αποσπάσματος Ζέζα, η τιμωρία των Ελλήνων προδοτών, οι οποίοι συμπράττουν μετά των Βουλγάρων. Ξανακούγεται το "τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους", το οποίο είχε βγει από τα χείλη του Γέρου του Μωριά, ογδόντα χρόνια πριν, στα έτη της Εθνοφυλετικής Επαναστάσεως, τούτη τη φορά στη Μακεδονία μας. Πράγματι, η επιτυχία του Αγώνος έγκειται στον απαράβατο κανόνα της εκλείψεως των αδύναμων εκείνων στοιχείων, τα οποία όχι μόνο επιβραδύνουν τον Αγώνα, αλλά και τον θέτουν σε θανάσιμο κίνδυνο. Οι υπόδουλοι ενθουσιάζονται στο άκουσμα του ερχομού του Μίκη Ζέζα. Ο θρύλος του Ήρωος πλανάται απ’ άκρο σ’ άκρο της αρχέγονης ελληνικής Πατρίδος. Οργανώνει εστίες αντίστασης ενάντια στους Βούλγαρους, τσακίζει αλύπητα τους προδότες. Το απόσπασμά του ενισχύεται από ντόπιους, οι οποίοι ξεπερνούν το φόβο των βουλγαρικών αντιποίνων στις οικογένειές τους. Η φλόγα του Αγώνος δε μπορεί πλέον να σβήσει!
Στις 13 Οκτωβρίου του 1904, ο Μίκης Ζέζας και οι Συμπολεμιστές του, βρίσκονται στο χωριό Στάτιστα. Ο θαρραλέος Καπετάνιος έχει προειδοποιηθεί πως στο χωριό ενδέχεται να βρίσκεται τουρκική περίπολος. Αδιαφορεί. Ενδιαφέρεται για την ανάπαυση των ανδρών του. Σε λίγη μόνο ώρα, ένα τουρκικό απόσπασμα επιτίθεται, έχοντας ειδοποιηθεί από κομιτατζή. Στην ένοπλη σύγκρουση, ένα βόλι καρφώνεται στην οσφυική χώρα του ανυπέρβλητου Μίκη Ζέζα. Ο Ήρωας νιώθει το τέλος να έρχεται. Ζυγώνει η ώρα για να σταθεί επάξια στο πλευρό των Ηρώων της Ελληνικής Κλεφτουριάς, στα Ηλύσια Πεδία της Μεγάλης μας Φυλής. Καλεί κοντά του τον υπαρχηγό του, Νίκο Πύρζα, και του λέγει: "Τον Σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι του γιου μου, του Μίκη. Και να τους πεις πως το καθήκον μου το έκαμα".
Μ’ αυτά τα λόγια πέρασε εις το Πάνθεον των Ηρώων του Έθνους, ένας Μεγάλος Εθνικιστής Άνδρας!
Τώρα δύναται και ο πλέον αδαής να αντιληφθεί τον λόγο για τον οποίο το φωτεινό του παράδειγμα, δε διδάσκεται στα σύγχρονα "δημοκρατικά" σχολεία. Ο Παύλος Μελάς υπήρξε υπόδειγμα Ελληνικού Ηρωισμού και Πνεύματος Εθνικής Αλληλεγγύης, πράγματα άγνωστα στη σημερινή εποχή των δειλών, του κιναιδισμού και της εκπόρνευσης. Αν όμως για τους αστούς ο Μίκης Ζέζας παραμένει άγνωστος, για μας τους Έλληνες Εθνικιστές, αποτελεί Πρότυπο Αφοσιώσεως στον Εθνικιστικό Αγώνα, ακλόνητο Οδηγό για τις Μάχες που έρχονται!
Χρυσαυγίτισσες και Χρυσαυγίτες!
Τείνουμε το δεξί μας χέρι προς τον Ανίκητο Ήλιο και χαιρετούμε ένα σπουδαίο Σύντροφο, στο πρόσωπο του Εθνικιστή Αντάρτη Παύλου Μελά. Ανανεώνουμε, μπρος στην Αθάνατη Μορφή του, τον Όρκο της Πίστεως στην Εθνικιστική μας Ιδέα. Όπως Εκείνος, θα συνεχίσουμε τον Αγώνα, υπερνικώντας κάθε δυσκολία, κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί στο διάβα μας. Δε θα υποκύψουμε, δε θα παραδοθούμε ποτέ! Μέχρι να δώσει ο Παντοδύναμος να γευτούμε τη μεθυστική μυρωδιά της Λευτεριάς!
ΜΙΚΗΣ ΖΕΖΑΣ: ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Ζήτω η Αιωνία Ελλάς!
Ε.Κ.
Τ.Ο. Εύβοιας-Βοιωτίας
