Στην Ιδεολογία μας, η έννοια της «Πειθαρχίας» αποτελεί έναν από τους θεμέλιους λίθους της αντίληψης και της φιλοσοφίας που πρεσβεύει ο Εθνικισμός. Ωστόσο, αποτελεί πραγματικό γεγονός ότι η συγκεκριμένη έννοια έχει αποτελέσει συχνά αντικείμενο δαιμονοποίησης από το σύγχρονο αστικό τρόπο σκέψης, τον διαμορφωμένο με τις «αρχές» της παθητικότητας, της αδράνειας, των υλικών απολαύσεων και της περίφημης «δημοκρατικής» κοσμοθεωρίας. Έτσι, επιχειρείται η διαστρέβλωση του νοήματος της, ομοιάζοντας την με την τάση κάποιου να αποδέχεται, να εφαρμόζει και να υπακούει άκριτα και δίχως αντίλογο στις αποφάσεις που λαμβάνονται είτε συλλογικά, είτε από κάποια ανώτερη ομάδα, μέσα σε μια οποιαδήποτε κοινότητα, που υπόκειται σε έναν οποιοδήποτε νόμο.
Είναι σίγουρο πως το να αντιλαμβάνεται κάποιος και να πράττει καθ’ αυτό
τον τρόπο μόνο πειθαρχημένος δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί,
αντιθέτως η περιγραφή που θα του άρμοζε καλύτερα θα ήταν αυτή του
άβουλου και μη σκεπτόμενου ανθρώπου. Ωστόσο, στην Εθνικιστική
Κοσμοαντίληψη η ικανότητα κάποιου να μπορεί να πειθαρχεί σε μια «Αρχή»
δεν έχει κανένα κοινό σημείο με αυτή την έννοια της υποταγής, της
υποτέλειας και της μειωτικής αντιμετώπισης. Για εμάς τους Χρυσαυγίτες η
πραγματική πειθαρχία εντοπίζεται πρωτίστως στην ύπαρξη «Φυσικής Τάξεως»
στην ψυχή του ανθρώπου, με την έννοια του «Εσωτερικού Άρχοντα», το
αποκαλούμενο από τους σοφούς προγόνους μας ως «Ηγεμονικόν».
Με την έννοια αυτή ο «Εσωτερικός Άρχων» του ανθρώπου
βρίσκεται σε απόλυτη εναρμόνιση με το Συμπαντικό Ον, ή αλλιώς Φυσικό
Νόμο. Κατά αυτό τον τρόπο προκύπτει ο πραγματικά Πειθαρχημένος Άνθρωπος,
κατάσταση η οποία περιγραφόταν από τον Ηράκλειτο ως η «Πειθαρχία στη
θέληση του Ενός». Στο σημείο αυτό είναι που γίνεται και η αντιστοιχία
μεταξύ του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου και των κοινωνιών στις οποίες
διαβιώνει. Διαχρονικά και ιστορικά έχει διαπιστωθεί ότι κατά κάποιο
τρόπο οι κοινωνίες αποτελούν ένα είδος «καθρέφτη» της ψυχικής και
νοητικής μας κατάστασης. Έτσι, λοιπόν, δικαιολογείται και η παρακμή των
σύγχρονων πολιτισμών, η οποία πρώτα κατάφερε να αγγίξει την ανθρώπινη
ψυχή και κατά συνέπεια κατόρθωσε να εκφυλίσει την εκάστοτε κοινότητα.
Θεωρώντας την κάθε κοινότητα σαν ένα σύνολο ψυχών, μπορεί κάλλιστα να
παρομοιαστεί με έναν οργανισμό με δική του ψυχή. Απουσιάζοντας, όμως, το
«Ηγεμονικόν» τόσο από την ανθρώπινη, όσο και από την κοινωνική ψυχή, το
αποτέλεσμα είναι η παρεμπόδιση της επικράτησης της Φυσικής
Αριστοκρατίας και ένα είδος χάους, συντηρούμενου από αυτή την
πολυφημισμένη αστική δημοκρατία.
Για εμάς, όμως, η σημασία που έχει η πειθαρχία στη ζωή του ατόμου είναι
πολύ βαθύτερη και εκ διαμέτρου αντίθετη με κάθε επιφανειακή θεώρηση,
καθώς αντιμετωπίζεται και βιώνεται πολύ περισσότερο ως μια έννοια Κοσμικής Τάξης.
Μιας Τάξης από την οποία απορρέει η ομοψυχία των μελών της ομάδας,
αποβάλλοντας κάθε ίχνος εγωισμού και ατομικισμού. Βιώνεται σαν αυτή η
απαραίτητη συνθήκη που επιτρέπει στο ανθρώπινο ον να θέτει στόχους και
να τους κατακτά, να εξελίσσεται σε κάτι ανώτερο, εβρισκόμενο σε μια
αδιάκοπη κατάσταση αυτοβελτίωσης. Παράλληλα, στο πρόσωπου του «Αρχηγού»,
αυτή η ομάδα βλέπει τον εκφραστή και συντονιστή της συλλογικής και
ενιαίας ψυχής της, η οποία με τη σειρά της γίνεται και αυτή εκφραστής
και φορέας της, σε μια αμφίδρομη και αλληλένδετη σχέση. Όμως, η
ομοιομορφία αυτή, σε καμιά περίπτωση δεν αποκλείει και την ύπαρξη
ποικιλομορφίας, καθώς κάθε μέλος ξεχωριστά διατηρεί την ατομικότητα του,
η οποία δεν μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητα, χωρίς την ύπαρξη του συνόλου.
Μόνο με αυτό τον τρόπο αυτή η ιδιαιτερότητα του καθενός, μαζί με τις
ιδιαίτερες και μοναδικές του ικανότητες και χαρακτηριστικά μπορεί να
γίνει διακριτή και αντιληπτή, τόσο από το σύνολο, όσο και από τον ίδιο,
αποδεικνύοντας την αυθεντικότητα της.
Επομένως, η πειθαρχία είναι πρωτίστως εσωτερική και μετέπειτα
εξωτερική, που σημαίνει ότι δεν καθορίζεται από την στείρα αντίληψη περί
φόβου και τιμωρίας στην μη υπακοή, καθώς ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται
τον πολυσήμαντο ρόλο της ύπαρξης Κοσμικής Τάξεως, μάλλον την απολαμβάνει
περισσότερο, παρά αναγκάζεται να προσαρμοστεί με αυτή. Το πειθαρχημένο
άτομο βιώνει την κατάσταση αυτή σαν ένα είδος πυξίδας, προς αποφυγή της
μετατροπής του σε ένα ον παρασυρόμενο από τους νόμους του χάους και της
αταξίας. Έτσι, λοιπόν, κάθε συνειδητοποιημένο και γνήσια πειθαρχημένο
άτομο, όταν διαπιστώνει ότι η Φυσική Τάξη απουσιάζει από αυτό τον
μακρο-οργανισμό που ονομάζεται κοινωνία, επαναστατεί, επιζητώντας την
αποκατάσταση της φυσικής ισορροπίας, σε μια αντίδραση που είναι απολύτως
φυσιολογική και μοιραία να συμβεί, καθοδηγούμενη αποκλειστικά και μόνο
από τον εσωτερικό του κόσμο, το «είναι» του.
