Ποιοι τελικά, παίζουν μαζί μας;
Εργαζόμενος με βασικό μισθό 1.094,34 ευρώ, που μπορεί να φτάσει τα 1.626,87 ευρώ με τα επιπλέον επιδόματα που δικαιούται λόγω οικογένειας και προϋπηρεσίας, έχει φτάσει να πληρώνει σε κρατήσεις υγείας και σύνταξης 1.789,74 ευρώ το μήνα, με αποτέλεσμα να χρωστάει και από πάνω!!!
Και έτσι, στη σημερινή Ελλάδα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πληρώνουμε για να δουλεύουμε.
Δεν το συνειδητοποιώ τώρα, αλλά μια πρόσφατη επίσκεψη ανάγκης σε Δημόσιο Φορέα Υγείας, δηλαδή σε Νοσοκομείο, με έκανε να νιώσω ότι αυτός ο τόπος δεν αλλάζει προς το καλύτερο αλλά προς το αντίθετο.
Όσο δε μιλάει, δε διαμαρτύρεται ο Έλληνας, λόγω της περηφάνιας που διαθέτει στα γονίδια του, θα υπάρχουν πολλοί λεχρίτες που θα το εκμεταλλεύονται.
Μεσημέρι καλοκαιριού. Σε έναν Έλληνα μέσης ηλικίας, με ξαφνικό καρδιακό επεισόδιο, προκύπτει άμεση ανάγκης εισαγωγής του σε νοσοκομείο.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα:
Δεν υπάρχει κρεβάτι!
Η λύση είναι μόνο μία - ή όχι;
Θα νοσηλευτεί φιλοξενούμενος σε ράντζο του διαδρόμου και όσο αντέξει.
Ή ο προσωπικός ιατρός που τον παρακολουθεί θα μεσολαβήσει να πάρει ένα κρεβάτι ανάγκης από έναν άλλον έλληνα για να του το δώσει;
Έτσι λειτουργεί η περίθαλψη σήμερα.
Γιατί όμως στα διπλανά δωμάτια υπάρχουν αλλοδαποί; Ένας όροφος γεμάτος από ασθενείς κάθε άλλης φυλής και όχι ελληνικής.
Τι έγινε ξαφνικά;
Σταμάτησαν να αρρωσταίνουν οι Έλληνες;
(Ίσως ναι, γιατί αυξήθηκαν τραγικά οι αυτοκτονίες...)
Μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι λαθρομετανάστες έχουν κρεβάτι, ενώ ο Έλληνας όχι.
Δίχως γνωριμίες προσωπικές με γιατρούς και δίχως κρατήσεις στο μισθό τους,
η νοσηλεία τους γίνεται δωρεάν, τα κρεβάτια που τους δίνουν είναι δωρεάν, τα είδη φαρμακευτικής αγωγής που λαμβάνουν είναι δωρεάν και γενικά όλα είναι δωρεάν.
Κι εγώ τότε που δουλεύω νόμιμα, γιατί πληρώνω τόσες εισφορές; Ποιος αρπάζει και εκμεταλλεύεται τα δικαιώματα μου ως νόμιμος πολίτης αυτής της Χώρας;
Η υγεία για μένα γιατί δεν είναι τελικά δωρεάν;
Όχι, δε παίζω με την υγεία κανενός. Και ούτε θέλω να βγει κάποιος και να μου πει τη φράση "και τι θέλεις, να τους αφήσουμε να πεθάνουν;".
Γιατί τότε μια απάντηση θα έχω μόνο να τους δώσω όσο σκληρή και να ακούγεται: "Και εσύ τί θέλεις; Να συνεχίσουν να πεθαίνουν άδικα οι Έλληνες;". ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΗ ΚΑΛΥΨΗ.
Όχι στα χαρτιά, αλλά στην πράξη. Κάθε υλικό, που χρησιμοποιείται στα Δημόσια Νοσοκομεία, είναι πληρωμένο από τους Έλληνες που δούλεψαν τόσα χρόνια πληρώνοντας τεράστια ποσά για την υγεία τους.
Που πηγαίνουν αυτά σήμερα; Στους λαθρομετανάστες! Γιατί;
Η παγκοσμιοποίηση μας αναγκάζει να γίνουμε φιλοξενούμενοι στο τόπο μας
και να λέμε ευχαριστώ που προς το παρόν είμαστε καλά στην υγεία μας.
Δεν υπάρχουν γάζες, οροί, ενέσεις, φάρμακα. "Πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Σε κάποια ιδιωτική κλινική για να ζητάς και πολυτέλειες;"
Απάντηση νοσηλευτή σε Έλληνα ασθενή, ο οποίος είχε ζητήσει το πιο απλό: Ένα μαξιλάρι!
Ενώ στο διπλανό δωμάτιο, το ντάντεμα των αλλοδαπών από τους γιατρούς σε διαγωνισμό τρυφερότητας προς "το διαφορετικό" ήταν εξοργιστικό.
Την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε δημόσιο νοσοκομείο θα φροντίσω να μάθω μια άλλη γλώσσα, τριτοκοσμική, για να τους μιλήσω. Μήπως και ακουστώ.
Από αγανάκτηση μίλησα.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
"Το ασήμαντο αυτό ξεσκεπάζει ολάκερη μέθοδο που αντικρίζω την πραγματικότητα. Ο φοβητσιάρης νους τρέμει μην ξεστομίσει καμιά ανοησία και πληγωθεί η αξιοπρέπειά του, με άναντρη, φρόνιμη αοριστολογία ονοματίζει ό,τι είναι ανίκανος να ξεδιαλύνει. Φωνάζει, εξηγάει, αποδείχνει, διαμαρτύρεται, μα μια φωνή μέσα μου σηκώνεται: «Σώπα, μυαλό, ν’ ακούσουμε την καρδιά», του φωνάζει. Ποια καρδιά; την ουσία της ζωής, την παραφροσύνη…" (Ν. Καζαντζάκης)
Χριστίνα Μ.
Σημ: Η φωτογραφία δεν είναι από το νοσοκομείο Χαλκίδος, αλλά από της Καμπούλ. Ωστόσο δεν έχει μεγάλη διαφορά πλέον...
