Από την ομιλία του συναγωνιστή Ηλία Σταύρου

Αποσπάσματα ομιλίας στην Τ.Ο. Εύβοιας-Βοιωτίας: "ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ και ΔΕΞΙΑ"

Είναι γνωστό ότι κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο οι ορισμοί, οι έννοιες και ό,τι εν γένει αφορά την πολιτική ζωή της χώρας, καθορίζονται υπό το μαρξιστικό πρίσμα. Η Αριστερά, έχοντας επιτυχώς χρησιμοποιήσει την επταετία της Στρατιωτικής Διακυβερνήσεως της χώρας ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, κατόρθωσε να επιβάλλει τη δική της θέση σε κάθε έκφανση της πολιτικής ζωής του τόπου. Παρουσιάστηκε ως κυνηγημένη, ως θύμα διώξεων και ως άσπιλη κόρη της δικαιοσύνης και γλυκειά μητέρα της εργατιάς.
Αποκρύπτοντας τα εγκλήματά της, αποσιωπώντας τις προδοτικές της έναντι του Έθνους ενέργειες, απέκτησε το μονοπώλιο της δίκαιης κρίσης και το δικαίωμα στην απόλυτη αλήθεια. Έτσι, χαρακτήριζε πάντα με δικούς της όρους, δαιμονοποιημένους από την ίδια, τους πολιτικούς της αντιπάλους.

Στις μέρες μας, ο μοναδικός γνήσιος εχθρός της Αριστεράς, η Χρυσή Αυγή, κατηγοριοποιείται στο λεγόμενο "δεξιό φάσμα του συστήματος", χαρακτηριζόμενη ως "ακροδεξιά". "Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις" διατεινόταν ο αρχαίος φιλόσοφος Αντισθένης και, προκειμένου να προχωρήσουμε στην εξέταση του αποψινού αντικειμένου, οφείλουμε πρώτα να κατανοήσουμε τις έννοιες Εθνικισμός και Δεξιά.

Ο Εθνικισμός, και ομιλούμε φυσικά για τον Εθνικισμό στον οποίο εμείς πιστεύουμε, είναι η ενεργητική εκδήλωση του πατριωτισμού. Το εθνικιστικό δόγμα θέτει την Πατρίδα ως υπέρτατη αξία και την υπεράσπισή της ως τη μέγιστη υποχρέωση εκείνου που τρέφεται και φιλοξενείται από αυτήν ανά τους αιώνες, δηλαδή του Έθνους. Αβίαστα, λοιπόν, προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο Εθνικισμός βασίζεται στη σύνδεση του ανθρώπου με τη γη και, σε τελική ανάλυση, του Λαού με την Πατρίδα. Ο Εθνικισμός, λοιπόν, αποτελεί όχι απλά μία ιδεολογία, αλλά μία γνήσια κοσμοθεωρία. Μία αντίληψη και στάση ζωής που βλέπει το άτομο ως συστατικό κύτταρο του έθνους με το οποίο συνδέεται με κοινή καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινό πολιτισμό και κοινή θρησκεία. Και αν η γλώσσα, ο πολιτισμός και η θρησκεία είναι στοιχεία κοινωνικώς καθορισμένα ή με τρόπο επίκτητο τελειοποιούμενα, το αίμα είναι ο ακατάλυτος παράγοντας της έννοιας του έθνους ως μη μεταβλητός.

Η Δεξιά αποτελεί τον πολιτικό εκφραστή του συντηρητισμού. Με τον όρο συντήρηση νοείται η κοινωνική τάση παραμονής στο εκάστοτε υπάρχον καθεστώς. Αναζητώντας τις καταβολές της ανατρέχουμε στην περίοδο της γαλλικής επανάστασης και, συγκεκριμένα, στα πρώιμα στάδια της μετεπανασταστικής περιόδου. Τότε, στο νεοδημιουργηθέν κοινοβούλιο, οι υπερασπιστές της παραμονής στο μοναρχικό καθεστώς (δηλαδή της συντήρησης των τότε πολιτικών και κοινωνικών δομών) κάθισαν στα δεξιά της αίθουσας και οι υπέρμαχοι της κοινωνικής αλλαγής, που τότε ήταν η φιλελευθεροποίηση και η έναρξη της καπιταλιστικής περιόδου, κάθισαν στα αριστερά. Έτσι έγινε ο διαχωρισμός του Λαού σε δεξιούς και αριστερούς, ανάλογα με τις κοινωνικές αντιλήψεις τους. Για να γίνει ακόμη πιο κατανοητή η άγνοια που επικρατεί σχετικά με το ζήτημα της διάκρισης δεξιάς και αριστεράς, λίγοι είναι για παράδειγμα που γνωρίζουν ότι κατά τη διάρκεια της σοβιετικής περεστρόικα, δηλαδή της αλλαγής του καθεστώτος από κομμουνιστικό σε καπιταλιστικό, δεξιοί ονομάζονταν οι πιστοί στον κομμουνισμό και αριστεροί οι οπαδοί της αλλαγής του, δηλαδή οι φιλελεύθεροι. Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι ως δεξιός πρέπει να αυτοπροσδιορίζεται εκείνος ο οποίος πιστεύει στο καθεστώς και το κράτος της εποχής του.

Ως Χρυσή Αυγή κατανοούμε τον δεξιό αυτοπροσδιορισμό πολλών φίλων και Συναγωνιστών της πολιτικής μας δράσης. "Εθνικόν, όμως, το Αληθές" σύμφωνα με τον Διονύσιο Σολωμό και εμείς πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Για πολλά χρόνια η αγάπη για την πατρίδα, για την θρησκεία και την οικογένεια, είχε ταυτιστεί με την Δεξιά και τις εκφάνσεις της. Ομοίως η αγάπη για τον λαό και την εργατιά είχε ταυτιστεί με την Αριστερά. Όμως όπου επικράτησε ο κομμουνισμός ο εργάτης δυστύχησε, έγινε σκλάβος του κράτους, δούλος και όχι θεράπων της εργασίας. Ακριβώς αντίστοιχα και με τη Δεξιά. Τα διανοήματά της δεν τα υπηρέτησε, αλλά αντίθετα αδιαφόρησε για αυτά ή και τα πολέμησε.

Συνοψίζοντας, ο Εθνικιστής -φύση και θέση- δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την δεξιά πολιτική του συντηρητισμού. Η Δεξιά υποστηρίζει τον κρατισμό και αδιαφορεί για την Πατρίδα. Ο «οργανισμός» του κράτους βάζει ως πρώτιστο αγαθό την εύρυθμη λειτουργία του, και όχι τις αξίες που πηγάζουν από το Έθνος.

Η συντηρητική δεξιά είναι προσηλωμένη σε παραδόσεις άνευ ουσίας. Έτσι αρέσκεται στην προσωπολατρία και την οικογενειοκρατία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το όνομα Βαρβιτσιώτης υπάρχει στην Ελληνική βουλή από ιδρύσεως του νεώτερου Ελληνικού Κράτους. Ακριβώς αντίθετη άποψη έχει ο Εθνικισμός, ο οποίος πιστεύει στην αξιοκρατία.

Ο αστός δεξιός είναι ευχαριστημένος που η Ελλάδα δεν οδηγήθηκε σε πόλεμο με την Τουρκία, στην κρίση των Ιμίων, καθώς πιστεύει ότι έτσι ...αναίμακτα συνεχίζεται η «πρόοδος» του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Ο Εθνικιστής νιώθει ότι αυτό αποτελεί προδοσία, γιατί καταρρακώθηκε η εθνική αξιοπρέπεια. Ο Εθνικιστής δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την συντηρητική δεξιά, ούτε και με τα δεκανίκια της, κρατικές υπηρεσίες κλπ. Η συντηρητική δεξιά αποτελεί την μεγαλύτερη τροχοπέδη των Εθνικιστών. Εάν θεωρούμε ιδεολογικό αντίπαλο τον μαρξισμό και τον διεθνισμό, τότε η δεξιά συντηρητική πολιτική είναι άμεσος εχθρός.

Ως Εθνικιστές τασσόμαστε υπέρ της ενότητας του Λαού και όχι του διαχωρισμού του με δεξιές και αριστερές ταμπέλες. Ενάντια σε δεξιά και αριστερά, αγωνιζόμαστε για ένα νέο κράτος, όχι για μία διαφορετική κυβέρνηση. Για μία Μεγάλη Ελλάδα σε μια Ελεύθερη Ευρώπη. Για την Ιδέα και τον Αρχηγό. Για την πολιτεία της Τιμή και του Αίματος και όχι της ψήφου και του βολέματος!

Ηλίας Σταύρου